Før jul møtte kring 70 menneske opp i kulturhuset for å høyra om planane for eit seniorsenter på Husnes. No er idéen kome eit steg vidare i meir organiserte former. Ei nemnd utpeika av Frivilligsentralen si seniorgruppe hadde sitt første møte torsdag, der vegen vidare blei diskutert og litt meir konkretisert.

Det statseigde konsernet Posten Norge AS vil redusera omberinga ytterlegare; frå fem til tre gonger i veka. Laurdagen har allereie vore postfri i fleire år. Det blir mindre og mindre post til ombering og det må konsernet forholda seg til for å spara pengar, seier leiinga i Posten. Elles vil konsernet måtta få større tilskot frå fellesskapet. Brevmengda har falle frå nær 1,7 milliardar i 1999 til ei estimert mengd på om lag 400 millionar neste år.

No reagerer både politikarar og folk flest over heile landet på Posten sine planar. Mange lokalaviser fryktar òg konsekvensane dersom eigaren av Posten, Samferdsledepartementet gjev grønt lys. Partiet SV er blant dei som reagerer og vil at Posten skal få nye oppgåver for å hindra nye reduksjonar. Posten sitt leveringsnett landet rundt bør kunna brukast til andre tenester, som til dømes tilsyn av eldre, meiner SV.

Partiet har undersøkt korleis Posten i andre land har fått fleire bein å stå på, og vil ha ei statleg utgreiing om slike ordningar i Norge òg. I Frankrike står Posten for medisinutlevering, henting og levering av bøker og filmar, samt tilsyn av eldre. I Finland har dei testa ut besøk og assistanse til eldre, levering av mat og plenklipping. Også Nederland tilbyr matlevering, medan Tyrkia tilbyr bibliotektenester for funksjonshemma – og eldre.

Forslaget frå SV bør få oppslutnad på tvers av politiske skiljeliner og ulikt syn på kva staten skal driva med. Eg heiar på ideen om at ei av oppgåvene for tilsette i Posten skal vera tilsyn med eldre heimebuande. I Kvinnherad er det eit politisk og administrativt mål at eldre skal bu lengst mogleg i eigen heim. Det er vel og bra, men då må kommunen også syta for at eldre som bur heime får nødvendig tilsyn i det daglege. Eg har høyrt om tilfelle der postmannen har kome innom einslege heimebuande berre for å seia hei og samtidig sjå til korleis dei har det. Noko slikt bør vi få til i Kvinnherad òg.

Kristian Hus

10.01.2019

Me er vel fleire som skulle slanka seg, slutta å røykja, eta sunnare, trimma meir, bli snillare, ha det ryddigare, ta klesvasken etter kvart osv. osv. på nyåret? Kanskje er me like mange som opplevde at dei gode forsetta kokte bort i kålen etter nokre dagar/veker óg?

Det er nemleg ikkje berre å seia halleluja, ein skal gjera det òg, som me veit. Ikkje like enkelt.

I fjor hadde eg planar om å leggja fem kroner på sparebøssa for kvar gong eg sa "Uff, nei, no må eg…» Det vart ikkje den heilt store kapitalen, for å seia det slik. Eg trur eg gløymde heile greia. Det har seg nemleg slik at eg er slutta å hugsa.
Kanskje skal eg slutta å klaga over det? Til glede for mine næraste? Hadde eg berre hugsa på det..
Men eitt er sikkert: Ein smil er gratis. Dessutan ser eg finare ut, og humøret stig opptil fleire hakk når eg smiler. Men eg trur ikkje at eg kallar det nyttårsforsett. Eg berre gjer det.

Jorunn Toskedal

Det blir visst «Grey Christmas» i år også.

Min barndoms jolekveld vart innleia med at me fire søstrene trakka i skorne og sprang ut på tunet klokka fem om ettermiddagen for å høyra at dei malmtunge klokkene i Vangskyrkja ringde jola inn. Me var nybada og hadde fått på oss nye jolekjolar, og så stod me der i snøen og fraus i eit tosifra tal kuldegrader til nasetippen vart raud.

Jola er fyrst og fremst ei tid for samvere med familien for dei fleste, og eg er svært glad for å ha mine kjære rundt meg. Me blir ikkje fulltallige i år, men me skal no kosa oss, me som er her. For mange andre kan jola vera ei vanskeleg tid. Du kjenner på sorg og sakn, eller du er einsam, utan nokon å dela joledagane med. Å reisa vekk frå alt kan vera freistande, slik me gjorde eit år då me hadde lagt eit vanskeleg år bak oss. Og jol i Napoli var slett ikkje så verst.
Aldri er det vel tøffare dagar for den som står utanfor enn nettopp i jola. Difor er det så fint at nokon stiller opp og lagar jol for andre, slike som Røde Kors og Kirkens bymisjon. Nokon opnar også opp heimane sine, og tek imot ein jolegjest eller to.

Hatten av for dei!

Jorunn Toskedal

– Eg bur i ei pappøskje, men har det trass alt bra. Dessutan hjelper eg mange menneske der borte, fortalte han til Terje Fjellhaugen. Kva Tjerand, som då var i slutten av 60-åra, meinte med ein slik karakteristikk av buforholda sine, kan ein berre undrast over. Var det for å illustrera at han låg på gata blant uteliggjarar, slik det ofte er blitt sagt om han, eller var det hybelleiligheten sin på Stovner han omtalte som ei pappøskje? Det får vi aldri svar på, seier Terje Fjellhaugen.

Tjerand Aske levde på mange måtar eit villmannsliv, men var ikkje ein villmann i ordets rette forstand, seier Torleiv Sydnes frå Halsnøy i dette intervjuet. Den tidlegare bonden og journalisten har berre gode minne etter den særeigne småbrukaren frå Borgundøy, som mange i lokalmiljøet hadde sine eigne meiningar om.

Boka om Tjerand Aske frå Fjelberg er forteljinga om ein kunnskapsrik og uvanleg småbrukar og fiskar, som filosoferte mykje over meininga med livet, men som til slutt ikkje greidde å halda styr på seg sjølv og det vesle gardsbruket sitt. Nokre dagar etter han fylte 70 år, døydde han brått på gata i Oslo under dramatiske omstende.

Solveig Hopen dreiv landhandel på Fjelberg frå 1969 til 1974, og minnest enno godt Tjerand Aske. Sjølv om denne småbrukaren, fiskaren og eventyraren frå Borgundøy kanskje kunne virka litt skræmande på dei som ikkje kjende han, var det ikkje noko vondt i han. Men bestemte meiningar om mangt og mykje hadde han, seier den tidlegare butikkeigaren på Fjelberg. Til dømes var Aske sterkt engasjert under EF-kampen i 1972, og meinte at folk måtte røysta nei til unionen.