Om telefonar og slikt

Dei som kjenner meg, eller les denne spalta ein og annan gongen, har nok lagt merke til min innbitte motvilje mot elektroniske duppedittar. Rett nok finns det fleire eksemplar av arten innanfor husets fire vegger. Dei blir stort sett verande der.

Men her ein dag fekk mi standhaftige haldning ein alvorleg knekk. Då eg runda eit gatehjørne på Torgallmenningen, tok tiggarkona frå Aust-Europa opp smarttelefonen sin frå lomma, som om det var den mest naturlege ting i verda.

Eg må tilstå at eg ikkje akkurat brifa med den trufaste følgjesveinen min gjennom mange år – ein Nokia 3210 – då eg hadde sett meg ved kafebordet på toppen av Galleriet og prøvde å koma i kontakt med kona.

Lars Jostein
12. februar 2016