Ein knapp månad før kommunevalet i september kjem det eine politiske løftet etter det andre. Og det er ikkje måte på kor godt kvinnheringane no skal få det i åra framover, berre dei «rette» partia får overta makta og styringa. Vi har verkeleg grunn til å gle oss alle i hop!

Så langt i valkampen kan ein få inntrykk av at det denne gongen berre handlar om to saker; nei til vindkraft og ferja mellom Kvinnherad og Stord. I vindmølle-debatten blir det endåtil sagt at det er ei lagnadstid for kommunen vår. Det kan så vera, og eg har stor respekt for dei som engasjerer seg og legg ned eit stort arbeid for noko dei har stor tru på. Like eins må eg beundra dei som kjempar for eit godt ferjesamband. Det er eit godt teikn for lokaldemokratiet når vi ser slike engasjement.

Men skal valkampen dei neste vekene berre handla om vindmøller og ferjestø? Det må då vera mange andre viktige saker å diskutera framfor eit lokalval, tenkjer eg. Kva med skule og oppvekst, arbeidsplassar og eldreomsorg, har partia ein god plan for desse sektorane? Eg håpar alle parti snart vil stå fram og fortelja veljarane sine kva som er realistisk å få til innafor strame budsjett.

Dessutan: Eg er totalt likegyldig til om det kjem ein og annan sentral person til kommunen for å kasta glans over valkampen til partiet sitt, sjølv om vedkomande skulle ha hytte på Utåker. Om ein minister snakkar politikk under ein tjue minuttars ferjetur over fjorden, bryr eg meg heller ikkje om. Det er eit lokalval vi står føre, og då vil det vera greitt å få vita kva sektorar partia vil prioritera framover.

Samarbeid etter valet har òg vore etterlyst, men her ser det ut for at ingen parti vågar å ha noka meining på førehand. Det er dumt for oss som framleis sit på gjerdet!

Kristian Hus

Read More

Det fòr eit uvêr over Kvinnherad torsdag kveld, men det blir for inkje å rekna samanlikna med det politiske lynnedslaget i formannskapsmøtet. Ordførar Peder Sjo Slettebø kunngjorde at han har fått nok av hets, personleg sjikane og gjentakande kritikk frå motstandarar i og utanfor det politiske miljøet. Han er tappa for krefter og er ikkje lenger Høgre sin ordførarkandidat ved kommunevalet i haust. Men han står framleis øvst på partiet si liste og vil uansett bli valt inn i kommunestyret. Valstyret har godkjent alle lister og no er dei også sendt til trykking.

Vi «misser» ikkje Sjo Slettebø og han forlet ikkje politikken, slik kommentarane på Facebook gjev uttrykk for. Mange har nok misoppfatta den reelle situasjonen etter ordføraren si dramatiske avgjerd om ikkje å stilla til val som ordførar.

Eg tykkjer det er trist at det politiske arbeidet, også her i Kvinnherad, har utvikla seg som det har gjort. Fleire, kanskje mange av dei folkevalde har hakka på ordføraren frå første dag. Ofte har vi fått inntrykk av at akkurat det har vore det viktigaste, framfor å finna gode løysingar på sakene. Det blei til slutt for mykje for Sjo Slettebø, og vi skal ha respekt og forståing for avgjerda hans.

Ein annan politikar, Kent Are Kjørsvik Petterson (V) er blant dei mange som er leie for at Peder ikkje vil vera ordførar etter kommunevalet i september. Petterson brukar endåtil nemninga «bøller» om dei som har stått i brodden for den massive kritikken mot ordføraren.

Om det er folk i eller utanfor kommunestyret som får denne karakteristikken, går ikkje fram av kommentaren hans. Men det skal ikkje mykje fantasi til for å tru at bøllene også finst blant dei folkevalde. Alle som har følgt debattane i det siste kan ikkje ha unngått å leggja merke til den aggressive tonen enkelte har lagt seg til. Nokon av dei framstår endåtil med eit sjølvbilde og «eg veit best»-haldning som er ganske oppsiktsvekkjande. «Måtte Gud forby at slike kjem i posisjon igjen, uansett kor mange bjørnetårer dei fell», heiter det i ein kommentar på Facebook.

Eit gammalt ordtak seier at vi får dei politikarane vi fortener. Ja, gjer vi eigentleg det? Eg kan ikkje tru at det var meininga at bøllene blant oss skulle vera med og styra!

Kristian Hus
7. juni 2019.

Read More

Kommunedirektør Ragnhild Bjerkvik oppmoda i siste kommunestyremøte folk om å halda seg saklege i det offentlege ordskiftet. Ho hadde reagert på ein del av debatten i Kvinnherad Energi-saka, først og fremst i sosiale media.

Det er ei oppmoding alle brukarar av til dømes Facebook bør ta til seg. Eg definerer meg sjølv som ein middels brukar av dette mediet, etter som det går litt i rykk og napp for min del. Men eg er der likevel ofte nok til at eg registrerer både ordbruk og måten mange uttrykkjer seg på. Det er ofte fælt å sjå kor elendig det står til, reint språkleg, og eg lurer ofte på korleis norskundervisinga i skulen har vore opp gjennom tidene. 

Elendige språkkunnskapar er berre litt av problemet. Det Bjerkvik venteleg hadde mest i tankane i den generelle oppmodinga si i kommunestyret, er mangelen på folkeskikk i den offentlege debatten. Her må mange brukarar få regelrett stryk! 

– Som kommunedirektør skal eg tåla ganske mykje, men eg har ikkje tenkt å bli vane med det. Å bli vane med det, er det same som å akseptera det, sa Bjerkvik i kommunestyremøtet.

Slik eg ser det, går det an å få fram meiningane sine utan å driva med splitt og hersk og personlege angrep. Så la oss alle ha dette i tankane når vi deltek i offentlege debattar på Facebook og andre stader. Heldigvis slepp vi slikt i lokalavisene våre, der sit folk som veit det meste om språkbruk og anna.

Kristian Hus
24. mai 2019.

Read More

– Vi må slutta å sjå på alternativ på Stord, seier Hilde Enstad (Ap) i debatten om nytt ferjestø på øya. Korkje ho eller andre i partiet hennar er særleg imponerte over det som har skjedd (les: ikkje skjedd) i inneverande periode. Ved kommunevalet for snart fire år sidan gjekk Ap inn for Sunde – Jektevik, men har ikkje fått gjennomslag for det. No skal det bli interessant å sjå om dette blir valkampsak enno ein gong.
Men til poenget: Det er ikkje vanskeleg å forstå frustrasjonen i delar av det politiske miljøet over manglande resultat. Men dei folkevalde er såvisst ikkje åleine, for mitt inntrykk er at langt dei fleste tykkjer dagens reise med bil og ferje til og frå Skjersholmane er unødvendig lang. Men blir turen noko særleg kortare mellom Sunde og Jektevik? Neppe! Einaste fordelen med å bruka Ap sitt alternativ, er at vi som bur på fastlandet i Kvinnherad slepp å køyra «omvegen» om Halsnøy (ca 14 km frå Sunde, ifølgje NAF sin ruteplanleggjar) og at vi slepp å betala bompengar i tunnelen. Bompengane vil elles etter planen opphøyra om fire år.
Eg trur politikarar og andre som er skuffa over det som er gjort/ikkje gjort i høve til nytt ferjestø på Stord, berre må resignera, det er nyttelaust å kjempa vidare for noko betre. Dessverre! Bruk heller energien på meir langsiktige planar, som til dømes ferjefritt samband mellom Sunde/Husnes-området og E39 på Tysnes. Så får vi heller sitja på ferja til Skjersholmane eller Jektevik og irritera oss over stordabuen som vil ha det slik i uoverskueleg framtid.
Heldigvis har vi eit godt og tenleg snøggbåtsamband mellom kommunane, som er betre enn ein lang ferjetur. Og skal vi til Haugesund med bil er Utåker – Skånevik og Sydnes – Utbjoa langt å føretrekkja framfor turen om Skjersholmane.
Slik ser no eg på saka.

Kristian Hus

Read More

I bokverket KVINNHERAD 1 (1972, side 251) er det nokre groteske døme på «kriminalomsorg» rundt 1600 og framover i tid:

Anders i Mauranger vart dømt til døden og avretta i 1625 avdi han fekk barn med søsterdotter til kona, og jenta måtte og lata livet «…for hvilcken deres begangen Mizgjerninger de ere dømbt og henrettet under Sverdet».

Og Johannes frå Uskedalen hadde «bolieret med et qvindfolck som var hans nære slekt». Han vart dømd i 1617, men unnslapp avretting og gøymde seg i skogen.
Straffa vart utført av skarprettaren med hovudsete i Bergen, og på denne tida var det etter tur Adam Korts, August Høcker og Johan Heinrich Helmschlager. Sistnemnde kan du studera på nettet om du tåler ein trøkk. Han etterlet seg ei merittliste der ein stor del av dei avretta var unge mødre. Hans «tenester» fylgde også ei prisliste, så alt var i tråd med god rekneskapsskikk.

Mykje gjekk for seg på Nordnes i Bergen. Når han måtte ut i «distriktene», var det pålagt bønder langs reiseruta å gje han fri skyss. Ikkje så populært det, nei.

Johannes Guddal

Read More

Det er fredag og Detektime-tid. Her er ei sak frå Kvinnherad 1663. Mikkjel Undarheim vart stemd for retten for å ha stukke grannen Johannes med kniv. Årsaka til striden var ein hane som Mikkjel åtte, han var komen inn på åkeren til Johannes. Der kunne han ikkje få gå, så Johannes hissa hunden sin på han.

Dermed gjekk Mikkjel og kona hans til åtak, og kona greip Johannes i håret. «Hårdrag», som det heiter i rettsprotokollane, var nokså vanleg med den tids frisyre. Då ein tredje nabo, Jesper, blanda seg inn i striden, greip Mikkjel til våpen, og Johannes fekk ei rispe i armen.

Korleis det gjekk? Forlik!

Vi kvinnheringar er snille folk!

(Henta frå bygdebok for Kvinnherad, band 1)

Read More

Det statseigde konsernet Posten Norge AS vil redusera omberinga ytterlegare; frå fem til tre gonger i veka. Laurdagen har allereie vore postfri i fleire år. Det blir mindre og mindre post til ombering og det må konsernet forholda seg til for å spara pengar, seier leiinga i Posten. Elles vil konsernet måtta få større tilskot frå fellesskapet. Brevmengda har falle frå nær 1,7 milliardar i 1999 til ei estimert mengd på om lag 400 millionar neste år.

No reagerer både politikarar og folk flest over heile landet på Posten sine planar. Mange lokalaviser fryktar òg konsekvensane dersom eigaren av Posten, Samferdsledepartementet gjev grønt lys. Partiet SV er blant dei som reagerer og vil at Posten skal få nye oppgåver for å hindra nye reduksjonar. Posten sitt leveringsnett landet rundt bør kunna brukast til andre tenester, som til dømes tilsyn av eldre, meiner SV.

Partiet har undersøkt korleis Posten i andre land har fått fleire bein å stå på, og vil ha ei statleg utgreiing om slike ordningar i Norge òg. I Frankrike står Posten for medisinutlevering, henting og levering av bøker og filmar, samt tilsyn av eldre. I Finland har dei testa ut besøk og assistanse til eldre, levering av mat og plenklipping. Også Nederland tilbyr matlevering, medan Tyrkia tilbyr bibliotektenester for funksjonshemma – og eldre.

Forslaget frå SV bør få oppslutnad på tvers av politiske skiljeliner og ulikt syn på kva staten skal driva med. Eg heiar på ideen om at ei av oppgåvene for tilsette i Posten skal vera tilsyn med eldre heimebuande. I Kvinnherad er det eit politisk og administrativt mål at eldre skal bu lengst mogleg i eigen heim. Det er vel og bra, men då må kommunen også syta for at eldre som bur heime får nødvendig tilsyn i det daglege. Eg har høyrt om tilfelle der postmannen har kome innom einslege heimebuande berre for å seia hei og samtidig sjå til korleis dei har det. Noko slikt bør vi få til i Kvinnherad òg.

Kristian Hus

10.01.2019

Read More

Me er vel fleire som skulle slanka seg, slutta å røykja, eta sunnare, trimma meir, bli snillare, ha det ryddigare, ta klesvasken etter kvart osv. osv. på nyåret? Kanskje er me like mange som opplevde at dei gode forsetta kokte bort i kålen etter nokre dagar/veker óg?

Det er nemleg ikkje berre å seia halleluja, ein skal gjera det òg, som me veit. Ikkje like enkelt.

I fjor hadde eg planar om å leggja fem kroner på sparebøssa for kvar gong eg sa "Uff, nei, no må eg…» Det vart ikkje den heilt store kapitalen, for å seia det slik. Eg trur eg gløymde heile greia. Det har seg nemleg slik at eg er slutta å hugsa.
Kanskje skal eg slutta å klaga over det? Til glede for mine næraste? Hadde eg berre hugsa på det..
Men eitt er sikkert: Ein smil er gratis. Dessutan ser eg finare ut, og humøret stig opptil fleire hakk når eg smiler. Men eg trur ikkje at eg kallar det nyttårsforsett. Eg berre gjer det.

Jorunn Toskedal

Read More

Det blir visst «Grey Christmas» i år også.

Min barndoms jolekveld vart innleia med at me fire søstrene trakka i skorne og sprang ut på tunet klokka fem om ettermiddagen for å høyra at dei malmtunge klokkene i Vangskyrkja ringde jola inn. Me var nybada og hadde fått på oss nye jolekjolar, og så stod me der i snøen og fraus i eit tosifra tal kuldegrader til nasetippen vart raud.

Jola er fyrst og fremst ei tid for samvere med familien for dei fleste, og eg er svært glad for å ha mine kjære rundt meg. Me blir ikkje fulltallige i år, men me skal no kosa oss, me som er her. For mange andre kan jola vera ei vanskeleg tid. Du kjenner på sorg og sakn, eller du er einsam, utan nokon å dela joledagane med. Å reisa vekk frå alt kan vera freistande, slik me gjorde eit år då me hadde lagt eit vanskeleg år bak oss. Og jol i Napoli var slett ikkje så verst.
Aldri er det vel tøffare dagar for den som står utanfor enn nettopp i jola. Difor er det så fint at nokon stiller opp og lagar jol for andre, slike som Røde Kors og Kirkens bymisjon. Nokon opnar også opp heimane sine, og tek imot ein jolegjest eller to.

Hatten av for dei!

Jorunn Toskedal

Read More

Berre så de veit det; eg er fødd i november, er bestemor og les bøker. Dagleg. Men i dag er eg litt i Linda Eide si ånd. I alle fall vart eg det, då eg las eit par setningar på ein blogg eller ein Twitter eller ka det no var, om ei som på kvinnedagen drista seg til å leggja ut eit «self-promoterende» bilete. Ho skreiv noko om «post-metoo» óg, utan at eg fekk heilt med meg kva ho meinte, for då var eg alt blitt litt irritert.

At språket utviklar seg, det er så. Men her er det etter mi meining meir ei språkleg innvirkning. Og når eg fyrst er i det irriterte hjørna, kan eg no ta med «levere». I mitt hovud handlar dette omgrepet om å gje frå seg noko konkret. Postbilen leverer post, før i tida også på døra. Varetraileren leverer varer til butikken.

Men ein som hoppar langt på ski, kanskje til 19 i stil? Han leverer ikkje! Han hoppar fint og langt. Ole Einar Bjørndalen leverer ikkje når han fyk avgarde på ski så slevene renn etter ei feilfri skyting. Han går fort på ski og skyt bra.
I politikken har me rikeleg av språkleg innvikling, så mykje at sjølv ei bestemor som er fødd i november ikkje skjønar bæret. Det kan no vel ikkje vera meininga, vel?
Kva ville Linda Eide sagt? Kan me plis få att eit enkelt og lett forståeleg språk? (Eg heldt på å skriva funksjonelt, men då hadde eg vel møtt meg sjølv i døra.)

Jorunn Toskedal
9. mars 2018.

Read More

Var det ikkje i går då, at me fann fram jolepynten, sette dei gamle tinga våre på faste plassar, pynta joletreet, som aldri har vore finare enn i år, laga til gjesteromma og fylte kakeboksar, kjøleskap og frysarar til randa?
At jolegjestene kom, og me koste oss ilag med spel og moro? At me sessa oss rundt bordet, song «Fager er jorda» og åt det beste pinnekjøtet nokon gong (Det gjer me kvart år). At heile storfamilien var samla til jolelunsj og triveleg samvær? Late romjolsdagar med trivelege spel og gode samtalar?

Tida går fort til vanleg, og i jola fyk ho. Men det var i alle fall i går det var nyttårsaftan, med vossingar i tre etasjar, og med ei riktig så kjekk feiring ilag med alle på garden.

Og så er det nytt år, med blanke ark og fargestiftar, som det heiter. Kvardagen kan koma og det er litt godt, det óg.

Men eg ser altså tilbakers på ei god jolehelg, og kan berre seia: Du verda, kor heldig eg er!

Jorunn Toskedal
01.01.18.

Read More

Vel overstått nasjonaldag. Eg gjekk ikkje i tog, og ikkje høyrde eg tale for dagen. Eg såg knapt nok kongen på balkongen! Veit ikkje om eg høyrde «Ja, vi elsker» ein gong. Likevel hadde eg ein svært så triveleg dag saman med kjende og kjære. Så kvifor har eg litt dårleg samvit då? Eg trur eg veit det. Det er fordi eg ikkje «stiller opp». Her vert det laga til 17. mai-høgtiding i kvar ei bygd. Det vert pynta og fjelga på førehand, kjøkengjengen lagar mat i dungevis og serverer, og is, pølser og brus vert selde. Kor og korps fartar mellom bygdene og 17. mai-toga, talarar har sveitta på førehand for å få spøta saman nokre velvalde ord, og leikar vert arrangerte.
Og når festen er omme skal det ryddast og vaskast. Ein kjempeinnsats av frivillige. Og så stiller ikkje eg opp! Eg har teke min del både av tillaging, potetskrelling, pynting og taling, eg òg, det er ikkje det. Men tenk om ingen hadde kome? Det ville bli trist, det. Kanskje bør eg gå nokre rundar med meg sjølv til neste 17. mai? I alle fall: Takk til alle i dugnadsgjengar og i korps og kor, som lagar nasjonaldagar rundt om i bygdene våre. Heider og ros til dykk!

Jorunn Toskedal
18.05.17.

Read More

Me blir visst litt mimrete med åra? Det er noko som heiter å gå i barndommen, ikkje sant?
Tankane mine går i alle fall ofte til «før i tida», og i dag koste eg meg med å tenkja på kollegaer eg har hatt opp gjennom tida. Den trygge, gode læraren på den todelte skulen på «den ytterste, nakne øy», der eg starta mitt yrkesliv, ho som gav meg råd og rettleiing, som fylgde meg vidare i alle år. Dei kreative, humørfylte kollegaene på neste skule, dei som var med på å prøva ut nye metodar, og som gjorde spennande og artige ting saman med både elevane og oss vaksne. Dei som tok godt imot meg då eg skifta beite og vart byråkrat, som viste meg tillit og gav meg ansvar, og gav meg klare tilbakemeldingar, både positive og negative. Dei som tok godt imot meg som rektor og var kjekke samarbeidspartar, og opptekne av å gje elevane eit best mogeleg tilbod. Alle dei eg har hatt gleda av å samarbeida med. Dei eg har ledd med, ete nista mi med, diskutert med, funne løysingar saman med, prata tull med og snakka fortruleg med.

Takk!

Jorunn Toskedal
15. mai 2017

Read More

Adle pusar veit atte når da nærma seg vår, ja, då blir me litt sånn der løgne i kroppen. Da e liksom noke me lengta itte. Ikkje godt å veta ka da e, men nåke e da.
Kjeringjo, ho får da fø seg, ho òg. Da bjynda med eit fæla styr med da der kvita brettet, da med bilde på. Og knotta. Ho trykkje og knotta, og manen ser på nåke dei kadla kart, eit slikt der papir med streka på. Me pusa klara oss utan slekt nåke. Og så blir ho veldig blid og seier at no e da i boks.
I boks? Adle pusa veit atte i boksane, der e da slek dar klissete pusamat. Ka ho ska ha i den der boksen, da veit me no ikkje.
Hin dagen tok ho fram to sleke dar små raude bøker frå den vetla skuffa i da dei kadla skatoll. Da e eit skummelt tegn! «Må berre sjå atte da ikkje e gått ut», ka da no betyr. Sleke bøke kan no ikkje gå? Ikkje ut, jalfall. Da veit adle pusa. Og så himla ho med augo, for da e visst eit lite bilde i den der bokjo. «Eg ser ikkje ut!» Ka slag? Da e no masse sleke dar glas så dei kadla vindauga i huset vårt. Ei stund sidan dei vart vaska, men likevel. Me ser no ut? Kjeringjo, altså.
Men i går, då bjynte ho å sjå på sommarpelsane sine. Da låg tynne og kortarma pelsa på heila storasengjo. Då bjynte me pusane å få da litt ilt inni oss. No har ho nåke på gang. Og så fann ho fram ei slek der stor veska, slek der koffert så dei kadla da.
No veit me da. Me pusane kjenne tegno. Ho og manen ska reisa. Da e noke så heite Kreta! No blir dei vekke lenge! Tenkje dei på oss pusa? Å nei, va da så vel? Kem ska kosa med oss og sleppa oss inn når me fryse på dei små pusafotane? Greitt nok at han der junioren e heima, men han e no på nåke så heite jobb. Og han ha’kje så mjukt fang så kjeringjo, da veit adle pusa. Og kem ska passa på ho, om ho finn på å gå ut i da der stora våta, da dei kadla sjø der nede på Kreta?
Nei, ho der kjeringjo? Ho må ta seg ei nepa!

Jorunn Toskedal
08.03.17

Read More

Nokre sitat frå kommunevalkampen i 2015 og referert i boka Frå heim til heim (2016):
«Ølve er den beste aldersheimen i Kvinnherad, og bebuarane gler seg til kvart måltid». (Johnny Håvik, Ap).
«Ølve alderspensjonat kan vera ein modell til etterfølgjing i resten av Kvinnherad». (Hans Inge Myrvold, Sp).
Også i 2003 ville kommunen spara pengar i Ølve ved å få mat frå Husnestunet, men bebuarane på alderspensjonatet protesterte høglytt og kommunen måtte gjera heilomvending.
Kva tid vil kommuneadministrasjonen slutta med å gjera kvardagen for dei eldre utrygg? Har ikkje byråkratane lært av den forrige mat-fadesen? Stå opp for dei eldre, kommunepolitikar, og bevar arbeidsplassane i mindre bygder!
Eg vågar påstanden: Ingen «vanleg» kvinnhering trur på at det er noko å spara ved å sentralisera matproduksjonen ved alders- og sjukeheimane. Det er ein illusjon og ein byråkratisk floskel.
Det skal bli spennande å følgja med på om her finst politikarar som vil vera med på dette.

Kristian
6. mars 2017

Read More

Det er mykje nyttig ein kan læra ved å følgja med på frukost-TV, eller skulefjernsyn for pensjonistar, som eg vil kalla det.

Her ein dag dukka det t. d. opp to entusiastiske damer, som hadde funne ein heilt nødvendig "app" som skal hjelpa oss til å velja rett antrekk i ei hastig morgonstund. Denne kjem eg sporenstriks til å nytta meg av.
I klesskapet mitt finst blant anna konfirmasjonsdress, brudgomsdress, kvitskjorter i «slim fit», 3 – 5 år gamle dongeribukser, ein haug med T-skjorter kjøpt under mild tvang i Syden, og ei og anna trøye. Meir enn nok til å laga kaos av.
Verre er det for den kvinnelege delen av husstanden. Der i garden er omkvedet at «…eg har ingenting å ha på meg», når me skal ut på eit eller anna. Det kan eg ikkje skjøna. Damene på fjernsynet sa at det gjennomsnittleg finst 61 plagg i ei kvar kvinne sin garderobe.

Lars Jostein
2. september 2016

Read More

Denne fredagen har eg eit gladnyhende til alle i nabolaget. Utan at de har visst om det, har det vandra medlemer av ein eksklusiv klubb blant dykk. Underteikna og hans betre halvdel er nemleg blant dei to prosenta her i landet som aldri har vore i Sverige!
Me fekk meldinga over riksdekkande TV denne veka. No satsar me på at ei kort mellomlanding på den internasjonale delen av Arlanda den 17. september 1999 ikkje stikk kjeppar i hjula for medlemskapet.

Lars Jostein
10. juni 2016

Read More

Alt har si tid, seiest det. Denne veka måtte eg seia farvel til ein gammal og trufast ven. Han var ikkje av dei smartaste, men han var snill og grei, og gjorde stort sett det eg bad han om. Han heldt meg i kontakt med omverda både i skrift og tale.
Etter kvart hadde han fått skavankar så vel fysisk som i indre organ. Det var på tide at han fekk avløysing. Så no er det komen ein smarting med namnet «Samsung» i hans stad. Han ligg og breier seg på stovebordet med sin fem tommars skjerm.
Det blir nok ein del «samsurium» før han vil gjera det eg ber han om.

Lars Jostein
8. april 2016

Read More

Dei som kjenner meg, eller les denne spalta ein og annan gongen, har nok lagt merke til min innbitte motvilje mot elektroniske duppedittar. Rett nok finns det fleire eksemplar av arten innanfor husets fire vegger. Dei blir stort sett verande der.
Men her ein dag fekk mi standhaftige haldning ein alvorleg knekk. Då eg runda eit gatehjørne på Torgallmenningen, tok tiggarkona frå Aust-Europa opp smarttelefonen sin frå lomma, som om det var den mest naturlege ting i verda.
Eg må tilstå at eg ikkje akkurat brifa med den trufaste følgjesveinen min gjennom mange år – ein Nokia 3210 – då eg hadde sett meg ved kafebordet på toppen av Galleriet og prøvde å koma i kontakt med kona.

Lars Jostein
12. februar 2016

Read More

Den gode arbeidskollegaen min gjennom mange år, Herbjørn, etterlyser små stubbar som eg skreiv for minst 20 år sidan. Nokre av dei blei trykte i bedriftsavisa på SØRAL under psevdonym, og han kom bort til meg og lurde på kva for ein «snåling» som som hadde forfatta desse raritetane.
For å gle han, vil eg koma med eit eksempel på denne forfattarskapen denne fredagen. Det skulle passa godt. For eg har vore på kulturminnekonferanse i dag, og dette er kultur det er vel verd å ta vare på.

Morgon
Nyvaska
Med tannkremtrut
og Axe under armane
Ruslar eg ut i
den doggfriske morgonen
For å bli møtt av
den umiskjennelege lukta
av det
som bonden har spreidd
over åker og eng
Det er den
som gjev oss
det vi skal leva av.

Lars Jostein
5. februar 2016

Read More