Bjørg Hellesøy på Løfallstrand høyrer til dei stillfarande menneska rundt oss, som slett ikkje likar publisitet om sin eigen person. Men ho har lete seg overtala og tar hjarteleg imot oss utanfor det gamle og staselege huset sitt på «Prestasætre», som plassen heitte før i tida. Ho blei 96 år i mai, og det skulle då berre mangla om ikkje nettopp ho har noko å fortelja frå eit langt – og til tider strevsamt liv.

– Når ein har passert åtti år, er det kanskje meir naturleg å tenkja på det ein har opplevd i livet enn på det som skal koma. Slik er det i alle fall for min del no. For kva er det å sjå fram til når ein har passert 83 år og er åleine? Eit liv på ein institusjon kanskje, sitjande i ein rullestol der eg må ha hjelp til alt. Hjelp til å eta, hjelp til å vaska meg og hjelp når eg må på toalettet.

Eg har gjort mitt her på jorda, og er klar til å fara herifrå, seier Wenche Skaaluren når vi besøkjer henne i Rosendal ein grå og vindfull januardag. Ho har gjort nok i livet sitt, tykkjer ho, men meiner likevel at ho ikkje har sett djupe og varige fotefar etter seg. Det siste er det nok ulike meiningar om!

Ragna Hjelmeland tar dagane som dei kjem no, og går ikkje rundt og tenkjer på at livet ein gong vil ta slutt. Det kan vi ikkje gjera noko med likevel, seier ho. Einaste 90-åringen stundom tenkjer litt på, og innerst inne ønskjer, er at ho må sleppa smerter og ikkje ha det vondt når hennar siste time ein gong kjem. Bortsett frå det, får det gå som det går.