Denne fredagen kjem nok ein sur kommentar frå ein gammal gretten gubbe. Og det er dei moderne medieaktørane som skal få det, nok ein gong.

Førre fredag var det mykje snakk om kvinnfolk, til dels av det brutale slaget. I den samanheng har eg lurt på kvifor dei fleste uvêr er kalla opp etter jenter.

Denne fredagen er det på høg tid å snakka litt om kvinnfolk.

Sommaren 1939, før Bernt Kaldestad hadde fylt 18 år, fekk han jobb som kokk på ein fiskebåt, der han laga mat til tolv mann. Båten dreiv med brislingfiske i fjordane rundt om i Sunnhordland og Hardanger. I dette lydintervjuet fortel den no 93 år gamle Kaldestad om tida som kokk om bord. Han må ha greidd seg bra, etter det vi kan forstå, for han høyrde aldri nokon som klaga.

Fredagkommentaren denne veka kom til i ei gjerandslaus stund under ein parasoll i 28 varmegrader.

Middelhavets bølgjer ventar om ikkje så lenge. Difor er det greit å mimra litt på ein fredag: Å liggja på ei solseng i «Syden» bør kvalifisera til ei halvårseining i sosialantropologi. Ulike språk og varierande framferd utvidar bestemt horisonten vår.

Denne gongen har eg tenkt å lufta eit vanleg, men likevel forunderleg fenomen.