Adle pusar veit atte når da nærma seg vår, ja, då blir me litt sånn der løgne i kroppen. Da e liksom noke me lengta itte. Ikkje godt å veta ka da e, men nåke e da.

Nokre sitat frå kommunevalkampen i 2015 og referert i boka Frå heim til heim (2016).

Det er mykje nyttig ein kan læra ved å følgja med på frukost-TV, eller skulefjernsyn for pensjonistar, som eg vil kalla det.

Denne fredagen har eg eit gladnyhende til alle i nabolaget. Utan at de har visst om det, har det vandra medlemer av ein eksklusiv klubb blant dykk. Underteikna og hans betre halvdel er nemleg blant dei to prosenta her i landet som aldri har vore i Sverige!

Alt har si tid, seiest det. Denne veka måtte eg seia farvel til ein gammal og trufast ven. Han var ikkje av dei smartaste, men han var snill og grei, og gjorde stort sett det eg bad han om. Han heldt meg i kontakt med omverda både i skrift og tale.

Dei som kjenner meg, eller les denne spalta ein og annan gongen, har nok lagt merke til min innbitte motvilje mot elektroniske duppedittar. Rett nok finns det fleire eksemplar av arten innanfor husets fire vegger. Dei blir stort sett verande der.

Den gode arbeidskollegaen min gjennom mange år, Herbjørn, etterlyser små stubbar som eg skreiv for minst 20 år sidan. Nokre av dei blei trykte i bedriftsavisa på SØRAL under psevdonym, og han kom bort til meg og lurde på kva for ein «snåling» som som hadde forfatta desse raritetane.

Denne fredagen vil eg snakka litt om kommunikasjon. Etter inspirasjon frå NRK og TV2 har eg tenkt å testa ut ei ny kommunikasjonsform i heimen.

I dag tek eg meg den fridomen og lagar eit nytt ord, «versjonstyranniet». Ein har ikkje før sett seg inn i bruken av ein elektronisk duppeditt, så er produsenten på marknaden med ein ny versjon.

Eg går rundt i åndelaus spaning for tida. Vil ho som styrer med tekstilane til underteikna koma dragande med ei slik motebukse med store hol på knærne? Eg synest eg ser for meg mannakne koma til syne i si kritkvite vinterutgåve.

Denne fredagen vil eg koma med ein ofisiell klage til han eller ho som fann opp kalenderen. Dei laga altfor få dagar mellom jul og nyttår. 

I dag er det vel på høg tid å stikka innom butikken og kjøpa julemiddagane. I år skal dei visstnok vera så billige at kvardagsmaten til katten er høgare verdsett. Difor kjem eg til å gå demonstrativt forbi kattemathylla, og direkte til haugane av ribbe og pinnekjøt.

Kva skal eit stakkars mannfolk finna på i mørke haust- og vinterkveldar? Fjernsynstilbodet består stort sett av Grey’s Anatomy, Bonderomantikk og ei endelaus rekkje med realityseriar. Jau, ein riggar seg til med ein «feit» flatskjerm i den gamle kjellarstova, stablar godt med puter i sofaen, finn fram fjernkontrollen og stiller inn på ein fotballkanal.

Den svarte fredagen er over oss. Er dei langsinte, desse hundretusenvis av nordmenn som reiste til Amerika for over hundre år sidan? For ein grunn må det vera til at dei hevnar seg, og sender uskikkar som Halloween og Black Friday tilbake til gamlelandet.

I dag vil eg koma med ei sterk oppmoding om å ta HMS på alvor. Er de eigentleg klare over kor farleg det er å vera menneske?

Sist helg deltok eg og spelekameratane mine frå slutten av 1960-talet på Rock ’15 i Husneshallen. Konferansieren, Halvor Folgerø, var så venleg å minna publikum på at dei som hugsa oss frå glansdagane våre, nok ikkje hadde lenge att.

Eg har skjøna at fredagen er dagen for å koma ut av skapet, og her er mi vedkjenning: Eg køyrer Volkswagen.

Denne fredagen vil eg snakka snakka litt om helse. Eg er nemleg komen i ein situasjon der eg må innom apoteket av og til. Det er berre for å få nokre preparat som skal halda meg frisk lenge, ifølgje fastlegen.

For nær eit halvt hundre år sidan var me ein gutegjeng som starta eige band. Kva draumar me hadde kan eg ikkje hugsa no, men eit delmål var i alle fall å sjarmera jentene, men eg vågar ikkje å gå nærare inn på det prosjektet her på Skimtvis.

Å reisa langs landevegen no om hausten er ei storslagen oppleving. Denne veka fekk me med oss ein blankstill Sørfjord, kveldssol over saftbygda ved Sognefjorden, og gråvêr då me på heimvegen humpa oss gjennom baronibygda i vår eigen kommune.