Astrid Haugse, som no bur i Herøysundet, voks opp i Ølve. Ho har mange minne frå Haugen si tid som dokter. Då ho var 10–11 år fekk ho så skrekkeleg tannverk. Ho gjekk då på Husa skule, ein av fire skular i Ølve på den tida, og gjekk frå skulen til dokterkontoret i Holo.

Etter at vaksine mot difteri kom inn i vaksineprogrammet for barn i 1952 har denne sjukdommen blitt ytterst sjeldan i Norge. Olga Sunde frå Rosendal, no busett i Uskedalen, fortel at ho vart smitta av sjukdommen for om lag 70 år sidan, altså nokre år før vaksinasjonen mot sjukdommen starta.

Dokter Haugen (1895–1986) hadde utedagar i Holo i Ølve – i huset til Lars Dahle. Der var det ikkje timebestilling, og det galt å vera ute i god tid.  Dermed var det som regel godt med folk på venterommet når dokteren kom.

Det var ikkje alltid like lett for dokter Haugen å ta seg fram til pasientane. Sølvi Ulvenes hugsar eit legebesøk ein vinterdag då det var uvanleg mykje snø. Ho voks opp på Saghaugen på Sunde, og eine bror hennar var sjuk med så høg feber at det vart ringt etter dokter.

Aslaug Lyse i Uskedalen opplevde to gonger å få stygge kutt like ved augene, og begge gongene vart såra sydde. Første gongen var ho om lag fem år gammal.

Dokter Haugen i Rosendal hadde ein del bilar gjennom åra, og det går også nokre historiar om bilkjøpa hans. Ein gong var han hos Ålgård Bil i Bergen, der han såg på Mercedes.

Marit Storedale i Ølve fortel at far hennar køyrde drosje på 1950-talet, og køyrde dokter Haugen når han var på den sida av fjorden. Om sommaren var Marit med som grindajente, og ho fekk fem øre for kvar grind av dokteren.

Dokter Haugen kunne vera svært annig av seg, og han kasta som kjent ikkje bort tida. Hushalderska hans, Aslaug Sandvik, sytte for at han fekk mat når han var heimom. Men det var ikkje alltid han kunne koma til middag når ho hadde maten klar.

Ein kar frå Ølve hadde vore uheldig under skogsarbeid. Han hadde hogge seg i foten, og kuttet var så stygt at dei måtte ringa etter dokter Haugen i Rosendal og be han koma.

Eva Eide frå Ølve fortel om ein gong søstera hennar var svært sjuk med høg feber, og det vart ringt etter dokter. Haugen kom så raskt han kunne, og mor hennar skrytte over han fordi han kom, og for at han var så kjapp.

Aslaug Sandvik var hushalderske hos dokter Haugen i mange år. Ho byrja hjå han etter at ho vart enkje i 1952, då mannen hennar døydde av kreft. Ho selde garden sin, men budde der på kår til ho flytta til gamleheimen i Rosendal. Der budde ho siste tida fram til ho døydde i 1999.

Jens Oddvar Eikeland hadde nett lært å gå då han var uheldig i 1952. Den halvanna år gamle guten stupte slik mange på den alderen gjerne gjer når ein nett har lært å stabba og gå. Resultatet vart at han skar nasa stygt opp i ein hermetikkboks.

Anne Solfrid Malmanger har minne om at Haugen eigentleg var veldig snill, og at han likte dårleg at barn var sjuke og hadde det vondt. Ho fortel om ein gong i 5-årsalderen då ho hadde øyrebetennelse. Kvar dag i ei veke måtte ho gå med følgje til dokteren for å spyla øyret.

I barndommen budde Anne Solfrid Malmanger i same hus som besteforeldra sine. Ho fortel at bestemora låg sjuk i 12 år, og i alle desse åra vart ho pleidd heime. Det gav naturleg nok god kontakt med dokter Haugen.

Sølvi Ulvenes hugsar ei hending, som viser kor travelt dokter Haugen alltid hadde det.

Sølvi Ulvenes vart fødd med ein raud flekk på eine sida av baken, på storleik med ein gammaldags femøring. Dokter Haugen meinte den burde fjernast, men mora ville ikkje vera med på å gjera det på den nyfødde ungen.

Sølvi Ulvenes fortel om ein gong far hennar var til dokter Haugen for ei undersøking.

Otto Blokhus minnest at dokter Haugen kjøpte ein motorsykkel hos onkel hans, Mikal Blokhus.

Ingen kunne formidla noko så trist og vondt betre med ord enn dokter Haugen. 

Dette er ein anekdote om Endre Haugen (1895–1986), som var lege i Kvinnherad i heile 45 år. I boka Dokter Haugen – Lege i Kvinnherad 1934–1979 kan ein finna mange slike småhistoriar.

Otto Blokhus har mange minne frå møte med dokter Haugen.

– Det er vel ingen av oss godt vaksne som ikkje hugsar denne mannen. Eg har mange minne som sit djupt i meg, seier Otto, og han nemner to tilfelle som gjorde særleg sterkt inntrykk på han.

Bror hans hadde skarlagensfeber. Det var veldig alvorleg med høg feber og feberfantasiar. Dei var fortvila, og Otto hugsar det som einaste gongen han såg far sin gråta.