Det går mange historier om at Haugen ikkje gjorde skilnad på folk. Av han vart alle behandla likt, uavhengig av stand, ja, nokre historier tyder endåtil på at han ytte litt ekstra for dei som trong det mest.  Han var ikkje alltid nøye med betaling frå dei som hadde minst.

Fram til 1960 budde Anna Nordøen saman med son sin, Ansgar, på nordøyo utanfor Vikane i Ølve. Etter det budde Anna åleine på øya. Sonen vart sjuk i 1956. Haugen kom, og diagnosen vart stilt. Guten hadde fått MS og kunne ikkje verta frisk.

Nordøya er ei lita øy like utanfor Vikane i Ølve. Naboøya heiter Terøya. Den siste som budde på Nordøya var ei gammal kone; Anna Nordøen (nordøy-Anno). Siste tida fram til ho døydde 86 år gammal i 1967, var ho den einaste som budde på denne vesle øya. Når ho skulle handla, rodde ho enten til Vikane eller til Nymark.

Ein kar som jobba ved eit av båtbyggjarverfta på nordsida, var uheldig og hogg seg stygt i leggen. Haugen vart bodsendt, og han kom over fjorden så fort det let seg gjera.

Alf Netland frå Hatlestrand hadde båt, og denne var han ofte til Rosendal med i forskjellige ærend. Han kjende såleis Haugen godt. Det vert fortalt at ein gong var han så sterkt forkjøla, og då han likevel var i Rosendal, tok han turen innom dokterkontoret.

Johanna Kalstad hugsar ein gong ho var på dokterkontoret i Rosendal med dotter si for å få henne vaksinert. Det var spedbarnskontroll, og mange andre var der i same ærend. Ungane skreik og skreik, og det var eit skikkeleg hylekor på venterommet etter kvart som dei nyvaksinerte kom ut og hadde fått sprøyta si.

Haugen var nitidig og nøye i det som var av kontorarbeid, vert det fortalt av dei som hadde med han å gjera på dette området. Kvar månad leverte han «rekneskap» til trygdekontoret slik at han kunne få utbetalt det han hadde rett på. Månadsoversiktene var ført for hand, og summeringane var gjort på gamlemåten utan tekniske hjelpemiddel på den tida.

Kåre K. Haugen går rundt med eit varig minne etter behandling hjå oldefaren sin. Eller skal vi heller seia at det er eit varig mein?

Som barn var Gudrun Røssland Enæs ofte plaga med inngrodd nagl på stortåa. Dette resulterte i ein del turar til dokter Haugen, og han fiksa det ofte med å ta bort nagla.

Det var lytt mellom dokterkontoret i Rosendal og venteværelset, etter som det ikkje var lydtette dører den gongen. Dermed vart dei som sat og venta ein gong vitne til ein pasient som klaga seg mykje for vond rygg. Han meinte tydelegvis sjølv at det einaste som hjelpte var ei sjukemelding.

Oldebarnet Kåre Haugen, son til Kjell og Elin Valland, hadde ansvar for plenslåtten i doktergarden fleire somrar då han var gutunge. Det var ingen tilfeldigheter, og det var skriftleg korrespondanse om arbeidsforholdet. Breva er skrivne med sirleg handskrift, og med fyllepenn.

I 1953 vart bestefar til Lars Næs, som budde i Mauranger, svært dårleg. Haugen forstod tydelegvis alvoret med ein gang. Han kom ikkje sjølv, men rekvirerte fly til Bergen.

Lars Næs var mykje plaga med krupp då han var liten. Ein kveld han fekk eit sterkt anfall, heiv faren seg på mopeden og køyrde til Haugen, sjølv om han visste at dokteren likte dårleg slike besøk om kvelden etter at han hadde lagt seg.

Lars Næs kom til verda heime i 1963, sidan fødselen kom litt brått på. Det var ein komplisert fødsel så Haugen var på plass saman med jordmor Herborg Øvrehus. I tillegg var ei tante av Lars der og hjelpte til.

Vi har høyrt fleire historiar om kor rask og effektiv dokter Haugen var. Dette fekk han verkeleg bevis for, ølvesbuen som møtte opp til dokterdag i Holo òg.

Hans Storedale i Ølve har fortalt oss ei historie han har høyrt frå Hatlestrand. Det handlar om to karar som var på skogsarbeid. Dette var lenge før motorsaga si tid, så arbeidet skjedde med manuell sag, og kvistinga vart gjort med øks.

Hans Storedale har ei forteljing som verkeleg illustrerer den store omveltninga som har vore når det gjeld tekniske hjelpemiddel dei siste 50–60-åra. Han fortel at far hans var mykje plaga av sjukdom, og før han døydde berre 59 år gammal, hadde han lege sjuk og blitt pleidd heime i Storedale i seks år.

Hans Storedale har ei forteljing som verkeleg illustrerer den store omveltninga som har vore når det gjeld tekniske hjelpemiddel dei siste 50–60-åra. Han fortel at far hans var mykje plaga av sjukdom, og før han døydde berre 59 år gammal, hadde han lege sjuk og blitt pleidd heime i Storedale i seks år.

Ein eldre kar frå Ølve hadde slite med forferdeleg tannverk i ei av dei få tennene han hadde att. Derfor hadde han bestemt seg for å gå til Haugen for å få ho trekt neste kontordag. Nett den dagen var tannverken vekke, og dermed gløymte karen heile legebesøket.

Turid Rønning hugsar ein gong ho var til Feet i Omvikdalen med sykkel for å handla. Ho hadde nett sett sykkelen frå seg i vegkanten like ovanfor butikken til Thunold då Haugen kom skjenande innover i bil.